Zijn kamer hangt vol met hardcorevlaggen, ingelijste legpuzzels en foto’s van tijgers. Het is de bijzonder combinatie van passies die Brian Kers erop nahoudt. Zijn allergrootste passie voerde hij echter uit bij Klink-Nijland. Nog liever vandaag dan morgen zou hij er willen terugkeren, maar zijn gezondheid laat het helaas niet meer toe. Hoe is het nu met hem? Tijd voor vijf vragen aan Brian Kers.
Wie ben je en hoe ben je bij Klink-Nijland terecht gekomen?
Mijn naam is Brian Kers, ik ben 39 jaar en geboren en getogen in Raalte. De eerste jaren van m’n leven woonde ik aan de Beukensingel, voordat mijn ouders, broer en ik in 1989 naar de Ekster verhuisden. M’n vader en moeder wonen daar nog steeds, zelf woon ik sinds een aantal jaren begeleid in Zwolle. Eind jaren 90 ben ik als jongen van een jaar of zeventien begonnen bij Klink-Nijland. Eerst als stage, later met een vast contract. Daarvoor heb ik de technische school gedaan en werkte ik bij Reko. Totdat Herman Klink belde en zei dat hij me graag bij Klink-Nijland wilde hebben.
Je hebt een lange tijd bij Klink-Nijland gewerkt, maar inmiddels ben je er al zes jaar niet meer actief. Wat is er gebeurd?
Toen ik vier jaar was kreeg ik voor het eerst een epileptische aanval. Epilepsie is een hersenaandoening en bij zo’n aanval verlies je de controle over je spieren. Toch kon ik wel gewoon naar school en later naar het werk. Al deed ik mijn werk wel op m’n eigen tempo. Als ik opgejaagd word, dan gaat het fout en verlies ik het overzicht. Maar bij Klink-Nijland was dat bekend en iedereen ging goed met mij om. Helaas kwamen de aanvallen steeds vaker en telkens moest ik na zo’n aanval thuisgebracht worden. Dan gaat het op een gegeven moment niet meer en na vijftien jaar hield het helaas op bij Klink-Nijland.
Hoe ziet jouw leven er nu uit?
Nadat ik in 2015 vertrok bij Klink-Nijland heb ik het nog heel kort geprobeerd in de houtbewerking. Maar bij een nare val liep ik een schedelbasisfractuur op. Ook kwamen er verlammingsverschijnselen, waardoor ik nu lastig praat. Lopen is erg moeilijk en ook gevaarlijk, want als ik een aanval krijg dan val ik om. Daarom heb ik nu een rolstoel. Doordeweeks woon ik bij SEIN in Zwolle. Begeleid wonen voor mensen met epilepsie is dat. In de weekenden ben ik bij mijn ouders in Raalte. Het is heel moeilijk om werk te vinden dat ik kan doen. Het liefst zou ik willen terugkeren bij Klink-Nijland, maar dat is niet meer realistisch.
Op zowel jouw kamer in Zwolle als die in Raalte zien we posters en vlaggen van hardrock en hardcore bands terugkomen. Kan je daar iets over vertellen?
Harde muziek vind ik fantastisch. Metallica is mooi, maar de Engelse band Iron Maiden is echt mijn favoriet. Twee keer ben ik naar een optreden van ze geweest in Nederland. Een keer in Assen en een keer in de Gelredome, in Arnhem. In dat stadion treden ze volgend jaar weer op. Ik zou er graag weer naar toe gaan, maar dat is heel lastig. Kaartjes voor rolstoelers zijn altijd ontzettend snel verkocht. Moet je echt geluk mee hebben en dat had ik dit keer helaas niet.
Maar er is meer waar jij je mee bezighoudt toch?
Behalve muziek vind ik ook tijgers prachtig. Hoe ze eruit zien, zo indrukwekkend. Twee tattoos heb ik nu van een tijger. Eentje op m’n linker bovenarm en één op m’n borst. Het mooie aan deze dieren vind ik dat ze in hun eentje jagen. Niet in groepen, zoals leeuwen. Van tijgers, maar ook van Iron Maiden, heb ik allerlei legpuzzels. Daar kan ik me uren mee vermaken. De kleinere puzzels heb ik vrij snel af, maar de grootste die ik gemaakt heb was er eentje van 3.000 stukjes. Daar stonden zestien tijgers op en ik was er meer dan een half jaar mee bezig.