Richard Stellinga (51) weet al hoe het straks gaat. Over vier weken hangt de keet achter de wagen en worden de machines weggereden naar de volgende klus. ‘ Dan kijk ik over mijn schouder en dan zie ik dat we wat moois hebben neergelegd.’ De uitvoerder heeft het over het Almelose wijkcentrum De Gors. ‘Hier mogen we alles uit de kast halen.’
Wat vind jij mooi aan jouw werk?
‘Dat er niets ligt als ik met een opdrachtgever ga praten over een bestek. Dat we samen aan de slag gaan en dat ik op het eind van de rit nog eens achteromkijk. “Glad werk”, denk ik dan. “Dat hebben we mooi verdiend met mekaar.” Een voorbeeld? Als ik in de buurt ben, rijd ik trots door de Stadionlaan in Hengelo. Ons straatwerk in de Veldwijk ligt er nog steeds strak in. Dit was een langlopend project waarin veel infratechniek samenkwam. Straatwerk, een kademuur, damwanden, de grond boomrijp maken, parkeerplaatsen, rioolwerk met duikers tot 19 ton. De klant was tevreden. Voor het onderhoudswerk zijn we nu ook een vaste aannemer.’
Ben jij al lang uitvoerder?
‘Ik begon in 2000 bij Klink-Nijland. Daarvoor was ik bomenzager en vloerenlegger. Klink-Nijland werkte in de buurt en van deze stap heb ik nooit spijt van gehad. Ik begon als stratenmaker, maar na vier jaar kwam er slijtage op mijn rug. Ik vroeg aan Herman Nijland of ik de stap kon maken van stratenmaker naar uitvoerder. ‘Prima plan’, zei Herman. De vraag kwam op het goede moment. Klink-Nijland maakte de verandering door van onderaannemer naar hoofdaannemer. Daar horen uitvoerders bij.’
[En collega komt de keet in en zegt lachend: ‘Richard is een uitvoerder waarop wij blind vertrouwen, maar hij is ook een bokser… dus we durven niet anders te beweren.”]
Hoe zit dat Richard?
‘Haha, ik ben inderdaad een bokser. In mijn -ahum- gloriedagen vocht ik wedstrijden als superzwaargewicht. Ik was zelfs Nederlands kampioen bij de amateurs en kampioen van Münster. Tegenwoordig train ik alleen nog maar. Op de bokszak in mijn eigen schuur. Mijn dochter Astrid (16) doet aan kickboksen, zij heeft het virus geërfd. Of er nog wat meer te vertellen valt? Ik woon in Nijverdal, ben getrouwd met Kim en samen hebben we drie kinderen: Astrid dus en onze zoons Martin (20) en Dinand (18). Mijn vrouw heeft een pony en een paard. Dat paard spannen we nog wel eens voor een menwagentje. Daarnaast knutsel ik graag aan mijn Chevrolet Caprice of aan de Pontiac Bonneville van zoon Martin. Ik verveel me nooit.’
Als uitvoerder moet je vertrouwen krijgen. Van projectleiders, klanten en de jongens waarmee je zelf op de knieën lag. Was dat lastig?
‘Ik ben rustig van aard, dat helpt. Maar ik moest wel aan de bak toen ik de kans kreeg om uitvoerder te worden. Ik ging studeren in de avonduren en werd snel voor de leeuwen gegooid. Al doende leren. De eerste keer dat ik als uitvoerder een terrein in Hengelo betrad, vond ik dat wel pittig. Of nee… uitdagend, schrijf dat maar op. Gelukkig hielpen ze me op kantoor met het papierwerk. Met hun hulp ging het me goed af. Ik vind de wegenbouw een prachtplek voor een uitvoerder. Vooruit kijken, keuzes maken, bijsturen. Altijd in goed overleg. Wij hebben hier geen lage drempels. We zijn drempelloos. Bij Klink-Nijland klaren we elke klus met mekaar.’
Met mekaar. Dat zeg je vaak. Waarom is dat belangrijk voor jou?
‘Dat is ons dna. In sommige baantjes krijg je van bovenaf een takenpakket mee. “Dit ga je doen, niet meer en niet minder.” Bij Klink-Nijland benaderen we het werk altijd vanuit de klus. Het project gaan we tot een goed einde brengen -komt-ie weer- met mekaar. Die houding geeft focus en dat bevalt mij.’